Պատասխանատվությունը կյանքում ամենակարևոր պարտականություններից մեկն է: Բոլոր մարդիկ պարտավոր են ունենալ պատասխանատվության զգացում, որովհետև առանց դրա դժվար կլինի մարդու մասին կազմել ինչ-որ կարծիք և առավելևս հարգել նրան: Պատասխանատու մարդը օգտակար է ամեն տեղ, ցանկացած շրջապատում, որովհետև նա օրինակելի մարդ է և նրանից կարող են օրինակ վերցնել բոլորը: Պատասխանատվությունը մարդու մոտ ձևավորվում է կյանքի ընթացքում: Մարդը, եթե ունի պատասխանատվություն, բայց չունի շատ գիտելքիներ, նա ավելի շատ օգտակար կլինի, քան եթե լինի հակառակը:
Օրինակ՝ ենթադրենք ինչ-որ տղա ինչ-որ ռեստորանում աշխատում է աման լվացող, նա չունի գիտելիքների մեծ պաշար, բայց պատասխանատու է, այսինքն գործի է գալիս ժամանակին, իրեն տրված առաջադրանքը կատարում է իրեն տրված ժամանակահատվածում և այլն…
Իսկ հիմա ենթադրենք, որ ինչ-որ տղա աշխատում է հաշվապահ շատ լուրջ կազմակերպությունում, հաշվապահը շատ պատասխանատու աշխատանք է և նա այդ գործի համար ունի հիանալի գիտելիքներ: Բայց նա անպատասխանատու է, այսիքն գործի գալիս է ուշացած, կամ չի գալիս, ամսվա վերջում հաշվետվություն չի ներկայացնում և այլն…
Այս ամենից կարող հետևություն անել հետևյալ կերպ, որ իմ բերած առաջին օրինակում տղան շատ պատասխանատու է, նա կմնա ու կաշխատի այդտեղ և իր օրվա հացը կվաստակի: Իսկ իմ բերած երկրորդ օրինակի տղան իր անպատասխանու քայլերի շնորհիվ կարժանանա նրան, որ իրեն գործից կհանեն, որովհետև նա այդ կազմակերպությանը, ավելի շատ վնաս է տալիս, քան օգուտ: Այսինքն նա չի կարող վաստակել իր օրվա հացը և կմնա անգործ:
Այս ամենից կարող ենք ասել, որ պատասխանատվությունը, երբեմն կարևոր է դառնում գիտելիքից և այս ամենից խուսափելու համար պետք է լինել ուղղակի պատասխանատու:
Փոքր հասակում մարդը լինում է պատասխանատու միայն իր համար, իսկ երբ մեծանում է և կազմում ընտանիք իր գործն ավելի է մեծանում և նա, արդեն պատասխանատու է իր երեխաների և երբեմն էլ կնոջ համար: Մարդու պատասխանատվությունը ավելի շատ երևում է այնտեղից, երբ նրան ինչ-որ բան են վստահում և վստահ լինում, որ նա դրա հանդեպ կլինի զգույշ և ամեն ինչ կանի ըստ պայմանների: Օրինակ՝ ես իմ ընկերոջից գումար եմ վերցնում և պայմանավորվում, որ մեկ օր կամ երկու օր հետո կվերադարձնեմ ու չեմ վերադարձնում, այսինքն ես դառնում եմ անպատասխանատու և այդտեղից երևում է իմ անպատասխանատվությունը և մյուս անգամ իմ ընկերը ինձ էլ գումար չի տա:
Բոլորս էլ պետք է իմանանք, որ եթե չլինի պատասխանատվություն ոչ մի ծրագիր կամ գործ հաջողությամբ չի պսակվի:
Սերգեյ Մանուկյան 